TRANSLATE

miércoles, 18 de abril de 2012

"Tiempos pasados"

Pentax K10, Pentax 20mm, f13, 3", ISO100, polarizador, trípode,disparador y retardo. Dos fotos horizontales con degradado neutro en la superior.



Kaixo a tod@s!!!

Si echo la vista atrás desde que empecé con esto de la fotografía, probablemente fue el 2009 uno de los mejores años que recuerdo.
Me acuerdo sobre todo de aquella primavera. Me imagino que el hecho de estar conociendo más el bosque, de haber asimilado la técnica básica y de estar explorando nuevas, el hecho de tener tantas ideas e ilusiones…
Todo ello, me imagino, me influiría en la forma en la que viví aquella estación.

Me acuerdo de dos o tres días en los que estar en el bosque era como estar en un sueño. Y no recuerdo haber experimentado una sensación tan potente en los dos años siguientes. Quizás la novedad, no sé.
También es cierto que tenía más tiempo. Bastante más que ahora. Y las probabilidades de pillar días realmente especiales eran más altas.
Seguramente sería un poco de todo, yo qué sé.

En aquel entonces me dio por intentar panorámicas con objetivos fijos. Para ello usaba un 20mm f2.8 y un 28mm f3.5, los dos de Pentax y los dos unas joyitas.
El 20mm, obviamente me daba más problemas a la hora de juntar las fotos pero también me era mucho más útil, teniendo en cuenta la necesidad de tirar de angular en lugares cerrados.

Al final la gran mayoría de ellas salieron con el 20mm.y muchas en formatos casi cuadrados. Y así nació una colección escueta pero coqueta de varios rincones del hayedo con un formato distinto.
Algunas de ellas me gustan mucho y otras algo menos. Pero el recuerdo más bonito que tengo de ellas es, sin duda, la ilusión con la que fueron hechas.

A día de hoy no he perdido la ilusión, pero echo de menos esa frescura, esa ingenuidad que me hacía creer que todo era posible.  
Digamos que ahora estoy más estancado, más empachado de imágenes. He llegado a pensar que no había nada nuevo por hacer, que todo estaba hecho y que todos hacíamos ya el mismo tipo de fotos.
Hay una parte de mí que sigue creyendo que es así pero hay otra que me empuja a seguir yendo al monte. A seguir explorando y a seguir sorprendiéndome…

No sé cuál es el antídoto. A veces he pensado en dejar de ver webs de fotografía, pensando que me iba a “limpiar” un poco así. Pero otras veces he encontrado inspiración en algunas de ellas y he decidido no hacerlo.

Quizás sólo haya sido que echaba de menos la primavera, porque ahora que ya la huelo se me van quitando todos los males.
Empieza el verde, majos. Llegan tiempos de clorofila. 
Tiempos de flores, insectos, setas, brotes,…vida. Llegan tiempos de VIDA.
Limpiad los sensores y las lentes. Olvidaos, si podéis, de la que está cayendo y tiraos al monte y a los prados.
Tiempos pasados siempre fueron mejores, seguro. Pero como esta primavera que viene sólo habrá una y toca disfrutarla.

Prometo no haber ingerido ninguna sustancia ni antes ni mientras escribía esto. Pero me apetecía echar unas líneas y enseñaros una foto… ;º)

Que el VERDE os acompañe.

Agur!!


16 comentarios:

  1. Melancolía en ti........que estarás tramando!!!!! dudo que hallas escrito esto sin ninguna sustancia ni antes ni después,cuando estuve hace dos semanas en Gorbea me dieron ganas de llorar comparando con lo que tenemos aquí ,la ilusión por fotografiar, en esos sitios se mete en ti nada mas poner un pie en el bosque,lo de la Pentax si es preocupante creo que la Canon ya anda buscado abogado........según están los divorcios yo me lo pensaría,mejor una buena sesión de mañana,tarde y noche y tan contenta. Un saludo campeón y deja de llorar.
    La fotografia pues preciosa.

    ResponderEliminar
    Respuestas
    1. Aupa Luis!!
      Es verdad, somos afortunados. Eso no te lo puedo negar. Pero que conste que no estoy tramando nada, que yo sepa... ;º)

      A veces toca llorar un poco, no pasa nada.
      Por cierto la próxima vez pega un toque y quedamos.

      Agur!!

      Eliminar
  2. Argazkiak ateratzeko orduan "inspirazioa galdu" duzula esatean, idaztean inspirazioa haunditu duzula esan nahiko zenuen, zeren eta gaur egun basoan ateratzen dituzun argazkiak, nire ustez, berriak dira modu aldetik, gaua eta argiak erabiliz esate baterako.
    Nahiko nuke nik zuk galdutako inspirazio pixka bat ;-P
    Goazen lagunok, amets betean, berdearen bila batera,...

    ResponderEliminar
    Respuestas
    1. Joanen gara, bai. Gogoz gainera! ;º)

      Agur Iker ta mila esker!!

      Eliminar
  3. Carai nen! Con el nudo en la garganta me dejas.

    Supongo que es algo que nos pasa a todos, la sensación de estancamiento, de que ya no hay nada nuevo... pero como dices, cada día, cada sesión son diferentes. Uno mismo es diferente cada día.
    También es normal hacer siempre "lo mismo" si vamos a los mismos lugares, no?
    Pero creo que las fotos no tienen porque ser originales...¿comparadas con qué, con quién? Es como intentar ser original en un mundo de miles de millones de personas, donde todas las cosas que pueden pasar ya han ocurrido muchas veces. Como decía alguien, desde la Odisea ya no se ha escrito nada nuevo... pero éso no significa que no haya que escribir más. Ni hacer fotos. No deja de ser un camino personal e intrasnferible.
    Ahora tienes menos tiempo, sin duda, pero seguro que no te aburres, jeje. Y también es necesario dedicar tiempo, energía a esas florecillas que tienes en casa.
    En fin, majete. Que en tu galeria faltaría algo de la costa brava, XD!
    Con los cielos vacíos de nubes, y esas cosas que otros tenemos para dar y vender... jaaaajaja

    ResponderEliminar
    Respuestas
    1. Aupa Antonio!!
      Al final es la misma conclusión que sacamos la mayoría, es cierto. Pero la rata muerde y no suelta... ;º) Y muchas veces la fotografía no es el fin sino el medio, la excusa.

      Aburrir dices...je, je. Lo bueno que esas florecillas me quitan menos de lo que me dan...pero es que me quitan todo!!!

      La Costa Brava ya llegará, seguro. Pero tiene que haber alguna jamada por medio para bajar hasta allí. Ya llevaremos nubes de aquí que si no...

      Agur!!

      Eliminar
  4. Gracias Urtzi, me ha gustado tu texto (no tanto la foto ;-)) y me he sentido identificado contigo y con tu melancolía. Es cierto que es muy fácil intoxicarse de tanta naturaleza y que los primeros años de ilusión, sueños, etc... son los mejores... solo hay que ir cambiando... a mi me sentó de PM venir al Cabo y estar 4 años buceando y fotografiándolo, pero también me estoy cansando ya... aunque no voy a dejar de hacerlo, pero no es lo mismo... es que somos así, nos aburrimos y tenemos que ir cambiando... bueno amigo, seguiremos el camino verdad? qué otra cosa podemos hacer? jaja!! un abrazo a todos!

    ResponderEliminar
    Respuestas
    1. Manu??
      Menos mal que alguno me entiende... ;º)
      Y todos tiramos por el mismo camino...seguir! Como bien dices, qué más podemos hacer?

      Un abrazo y gracias por pasarte!
      Agur!!

      Eliminar
  5. Me he sentido plenamente identificado con tus pensamientos y sentimientos. Mi problema es que... yo ya hace muchos años que lo voy sintiendo, y aun así, cada vez que salgo al campo alucino con los árboles, las nubes, los lagos, el río, las luces...
    Mis florecillas ya hace algún tiempo que se abrieron y ya no necesitan de mí. Aprovecha y disfruta ese proceso como seguro que sabes hacerlo, porque nunca volverá a mostrarse ante tí.
    Gracias por mostrar y compartir tus imágenes y experiencias. Un abrazote.

    ResponderEliminar
  6. Muy buenos consejos das Urtzi.
    Seguramente lo que te está pasando ahora es que sin darte cuenta esta buscando tu estilo o sello y no siempre te satisfacen los resultados pues los encuentras parecidos a otros.

    En cualquier caso, mirar webs no es malo si no nos obsesionamos con hacer la misma foto pero como tu muy bien dices a veces nos ayuda a inspirarnos y otras a pensar que nos encontraremos. Sobretodo cuando viajamos a tierras foráneas donde no nos podemos quedar indefinidamente ni quedan a tiro de piedra de casa.

    Yo te diría eso de: "se tu mismo y mira con ojos de primera vez" es mi receta. Pero como te comentaba antes cuando el sitio se nos vuelve cotidiano cuesta mucho. Aún así, aunque los encuadres ean parecidos, la atmosfera no tiene porqué serlo y eso puede hacer que una foto buena se convierta en una gran foto.

    Ánimos y adelante!

    ResponderEliminar
    Respuestas
    1. Gracias Daniel!!
      Creo que al final cada uno va encontrando sus "recetas". Variar las temáticas, los sitios...siempre ayuda, sí.
      Un saludo y gracias por pasar!!
      Agur!

      Eliminar
  7. Kaixo Urtzi:
    Te escribo para primero, felicitarte por tus instantaneas y segundo, agradecerte que las compartas. Llevo un tiempo viendo tus fotos en esta galeria y no puedo sino tener envidia sana...Lo que mas me sorprende es la capacidad que tienes de ordenar elementos en bosques. Yo, de manera mas modesta trato de hacer lo mismo,el resultado es otra cosa jeje...
    Solo decirte que sigas deleitandonos a tod@s.

    Un saludo
    Axier

    ResponderEliminar
    Respuestas
    1. Kaixo Axier!!
      Al bosque le meto bastante "caña", es la mejor forma de ir aprendiendo. Seguro que con el tiempo te van saliendo cosas mejores. Hasta a mi me salen de vez en cuando!! ;º)
      Mila esker!!

      Eliminar
  8. Ahi te veo con un par!!!! la lluvia lo que hace es mojarnos y llenarnos de satisfacion.
    Con la cara bien alta y que nos de de lleno para refrescarnos las ideas!!!! Animo Urtzi
    Besarkada bat Zumaiatik

    ResponderEliminar
  9. Kaixo Luis!!!
    El renacer de la primavera siempre es un grandísimo estímulo. El verde, la lluvia, el frescor... así no hay quien se deprima! ;º)
    Mila esker eta beste besarkada bat!!
    Agur!!

    ResponderEliminar