TRANSLATE

miércoles, 6 de junio de 2012

Me gusta, no me gusta, me gusta...


Kaixo guztioi!!!

Me imagino que esta reflexión será común a casi todas las artes plásticas y por ende a todo lo que supone un trabajo creativo que se realiza con vistas a mostrar en público.
Seguís ahí, verdad?? ;º)

Seguro que sobre esto hay artículos y libros ya escritos. Meditaciones, hipótesis y teorías… Bueno, ésta es mi versión. Si es que hay más.

Comentaba en una entrada anterior que echaba de menos la frescura y la ingenuidad de los primeros años con la cámara.
Sin duda, conocer las bases del lenguaje visual tiene sus ventajas. Pero también su lado oscuro.
Hace tiempo las composiciones me salían casi “por instinto”. Me costaba más sacar una buena pero cuando salía tenía ese toque de imperfección que la hacía quizás más atractiva.

Sin ánimo de echarme flores, hoy es el día que voy al bosque y puedo “fabricar” composiciones correctas, la mayoría. Buenas y atractivas, de esas que llegan…apenas. Con el tiempo y la práctica uno sabe ya, más o menos, lo que funciona.
Y ése precisamente es el gran problema.

Seamos sinceros. ¿Hacemos las fotos para nosotros o para mostrarlas?. ¿Para ponerlas en casa o para intentar ganar premios con ellas?
La mayoría diréis que las hacéis para vosotros…ya. La mayoría estaréis mintiendo como bellacos!!! ;º)
Cuando llevas un tiempo en esto creo que es normal el hecho de querer más. Me explico: más reconocimiento, publicar, exponer,…iba a decir vender pero ¿realmente se vende fotografía de naturaleza? ;º)

Bromas aparte, creo que ya me entendéis.
Si se quiere reconocimiento en webs y demás, a no ser que seas una estrella del tema y con cualquier “patata” te aplaudan hasta con las orejas, hay que mostrar fotos “que funcionen”. Y esto significa no salirte de los patrones establecidos. No vale con agradar a unos pocos.
Si quieres publicar o exponer, pues más de lo mismo.
Si quieres vender…bueno, si alguien sabe cómo hacerlo que me mande un correo. ;º)


Qué nos queda entonces??
Como casi siempre, hay por lo menos, dos opciones.
Nos podemos tirar al camino fácil y seguir haciendo las fotos que funcionan. Esas que nos salen sin apenas esfuerzo y que encima gustan al público. (Vaya chollete!!) O podemos buscar esos caminos poco transitados y llenos de maleza por los que cuesta avanzar a cada paso que damos.

Mi opción, tan respetable como cualquier otra, ha sido intentar adentrarme en uno de estos últimos, machete en mano, y a la vez intentar hacer un poco más difícil ese “camino fácil”.
Y ahora ya no sé ni lo que funciona ni lo que no. Ja.
Suelo considerarlo como un pequeño logro personal cuando consigo algo que para mi es nuevo. Algo que se salga de lo convencional y que a la vez me guste.
Quizás por eso interpreto la foto de otra manera más optimista cuando realmente se trata de una imagen que sólo funciona a medias y que tampoco tiene nada que sea realmente especial. No sé.

Así que, últimamente más que nunca, cada vez que voy a subir una foto a algún sitio cojo una margarita y comienzo a deshojarla…


En cualquier caso y mientras no viva de esto seguiremos buscando caminos difíciles. Los caminos más divertidos son siempre los de cabras!!
Eso no quita para que más de una vez me de un paseíto por lo fácil…


Y como siempre, que sepáis que estos son puras tormentas de ideas, sin más ánimo que el de haceros pasar un ratillo entretenido, enseñaros alguna foto y, de paso y sobre todo, hacer funcionar alguna de esas conexiones neuronales que tenéis a punto de fundirse. ;º)


AGUR!!!

33 comentarios:

  1. Aupa Urtzi!

    Cada vez la fotografía de naturaleza se está estandarizando más: orden, lineas, diagonales, primeros planos, degradados, nieblas... Hay patrones demasiado establecidos, poca improvisación y poca creatividad. Esto pasa aquí como en USA (sobretodo).
    El otro día una amiga que empieza fotografía, visitó por primera vez vuestros hayedos y sus fotos eran iguales a lo que ya hemos visto tantas veces. No me emocionaron, aunque 10 años atrás hubieran sido fotones. No se salió de lo "cláscio" y sus fotos simplemente funcionaban... no iban más allá. Y eso que en niguna foto había niebla! Algunos ya la hubieran decapitado ;)

    No es fácil deshojar la margarita pues los patrones estan muy establecidos, pero como bien dices, hay muchísimos fotógrafos anónimos que fotografían para ellos, con una forma de ver totalmente diferente, seguramente porque no estan tan influenciados por foros o bombardeos de imágenes. Son menos buenas, no! pero no estamos "acostumbrados" a verlas y pueden pasar desapercibidas.
    Yo te animo a improvisar, inventar con cierto criterio! Que madera no te falta :)

    Agur

    ResponderEliminar
    Respuestas
    1. Aupa Jep!!!
      Creo que la saturación absoluta de imágenes a la que estamos sometidos nos hace ver prácticamente todas las fotos parecidas.
      Es verdad que hay gente que va "a su bola" aunque cada vez lo veo más complicado el hecho de poder mantenerte sin influenciar.

      Madera dices. Bueno, ya no sé si queda madera o ando quemando los últimos tacos de pino... ;º)
      Seguro que los que lleváis algo más de tiempo en esto habéis pasado por algo parecido ya...

      Soy cabezota así que seguiremos afilando el machete!!
      Un abrazo,

      Eliminar
  2. Yo soy del parecer que las fotos se hacen para ser enseñadas, o es que alguien haría fotos si tubiera la absoluta certeza de que estas jamás serían observadas por otros seres humanos. Por bien que lo pasemos realizando fotos no creo que yo dedicase mi tiempo a ello si al volver a casa no pudiese compartir / transmitir mis experiencias mediante mis fotos.

    Lo de buscar nuevas "visiones" de la naturaleza sin duda alguna que es un ejercicio muy sano y creativo, pero siempre me asalta la duda de si al dejar de fotografiar "horizontes" para fotografiar otras cosas no estamos cambiando unos "clichés" por otros... realmente está casi todo inventado, aunque no por ello debemos dejar de buscar nuevas visiones, pues por más fotos que hayamos visto siempre descubrimos alguna que nos hace soñar.

    Para mi lo verdaderamente importante es disfrutar del camino, muchas veces nos olvidamos de ello...

    ResponderEliminar
    Respuestas
    1. Aupa Gorka!!
      Uno que no miente!! Je, je..
      A mi también me resultaría un sin sentido el no poder compartir el trabajo. Como bien planteas, ¿seguiríamos haciéndolo? Lo dudo...

      El mayor peligro que le veo a buscar nuevas visiones el de ir a buscar lo diferente sea como sea. Lo diferente, sólo por diferente no tiene valor. Por experiencia propia..

      Sin duda la clave aunque siga sonando a tópico es disfrutar. Emocionarse, empaparse de lo que tienes delante de la cámara e intentar trasmitirlo como mejor sepas.

      Agur!!

      Eliminar
  3. Hola Urtzi.
    Me gustan estas diarreas mentales, me parece entrar en mi mente. Me gusta lo que dices y creo que a todos nos pasa un poco eso. Yo hago muchas fotos de esas que dices "correctas" en las que todo está bien y ya está. Pero luego siempre hay " otras" que normalmente quedan guardaditas, en las que das rienda suelta a esas inquietudes.
    Jep. Creo que se de quien hablas, jeje, pero bueno, creo que alguien que está empezando debe primero ver esos " patrones" y luego ya ponerse a buscar su propio camino entre la maleza.

    ResponderEliminar
    Respuestas
    1. Aupa Javier!!
      Todos hacemos fotos correctas. Un servidor el primero.
      Es un muy buen ejercicio para mantenerse "en forma" fotográficamente y siempre que no sean un impedimento a la hora de hacer "lo que te pide el cuerpo"...

      Más de una vez noto que hay barreras psicológicas que me frenan a la hora de crear. Imagino que el primer paso es saber que las barreras están ahí.

      Un abrazo,

      Eliminar
  4. Hola a todos.
    Tema complejo el que tratas de solucionar. En mi opinión depende de lo que más desees y quieras conseguir.
    *Dinero y fama: No hay una norma establecida. Si la hubiera seríamos todos ricos. Lo más cómodo es hacer lo que gusta a la mayor cantidad de gente, pero todos sabemos que se paga más por lo raro y poco común. Aunque para llegar a ese nivel primero tienes que darte a conocer… La pescadilla que se muerde la cola.
    *Reconocimiento y premios: A todos nos gusta que nos digan que nuestro trabajo es bueno y que nos den premios etc. Esto es maravillo cuando haces lo que te gusta, como te gusta y resulta que coincide con los demás. Si lo que haces es cambiar tu trabajo para que guste al resto es donde empiezan los problemas y todos iguales. (Véase operación triunfo, etc. :-) )
    *Hacer lo que te gusta: Hacer las cosas improvisando, investigando, probando, fallando, etc. Que salgan las cosas como tú quieres y te gusta. Intentar entenderte y saber por dónde quieres ir o a dónde quieres llegar. El problema aquí, es que no le gustará a todos y hay que estar preparado y ser muy fuerte para recibir críticas negativas. Por su puesto si sale bien, es cojonudo.
    Bueno tampoco voy a meteros un rollo, pero me sacáis temas filosóficos y me cuesta quedarme callado :-)
    Yo soy de la opinión que si no puedes hacerte rico… entonces haz lo que te guste y que le den a los demás.
    Saludos.

    ResponderEliminar
    Respuestas
    1. Kaixo Tomás!!
      Creo que me quedo con la tercera opción. Es el único camino que no tiene final, o por lo menos parece tener el final más feliz... y en el que escribes tú el siguiente capítulo. Claro que no es el más fácil ni el más rentable...

      Un abrazo y gracias por pasarte,
      Agur!!

      Eliminar
  5. Personalmente entiendo lo de enseñar, compartir e incluso vender fotos, como un aliciente más (y no menor) pero realmente lo que a mí me mueve a fotografiar realmente es una impulsión difícilmente definible que me hace intentar capturar la esencia de un momento, una sensación, una experiencia... sustanciar un recuerdo, congelar un momento.
    Creo que lo que te comenta Jep es muy razonable, y lo que de verdad facilita la consecución de eso que llamamos felicidad, es el hacer lo que realmente nos gusta ¡y eso a veces no resulta fácil!.

    ResponderEliminar
    Respuestas
    1. Aupa Beni!!
      Efectívamente. La rata no entiende de vender, ni enseñar, ni compartir. Ese primer impulso es el que habría que mantener sin contaminar. Y, ciertamente, los caminos por los que te lleva no son los más cómodos.

      Un abrazote,

      Eliminar
  6. Aupa artista!!!! No te preocupes, aunque cueste creerlo al final... por lo menos en mi caso, te das cuenta de lo limitado que resulta en los días que corren la fotografía de naturaleza. arriba te comenta Jep el ejemplo de un amigo que empieza y que vino a fotografiar unos hayedos de esta zona y que al ver los resultados no le decían nada. Te contare de otro caso de cuatro conocidos nuestros que expusieron a la vez y entre tantas criticas que recibieron, una de ellas me llamo mucho la atención y quizás fue la la que mas me marco y que mas me ha hecho pensar desde entonces ya que venia de un hermano que hace otro tipo de fotografía y lleva en esto mas de 30 años. Me comento que bueno ... en lineas generales la expo estaba muy bien, pero no distinguía diferencias entre los cuatro autores ya que le daba la impresión que todas las había hecho la misma persona. Es un punto de vista discutible, pero ahí esta y por lo menos a mi desde entonces me ha dado mucho que pensar.
    En mas de una ocasión he comentado que cuando vemos esos paisajes increíbles de unos lugares maravillosos, decimos "que foton" cuando en realidad cualquiera con un poco de gusto si tiene las suerte de poder ir a ese lugar, sacaria lo mismo y como bien dice Jep no nos dirían ya nada, y es así y al final es lo que hay... cada vez hay menos lugares salvajes por lo menos en esta zona y si quieres sacar algo que no se ha visto hay que gastarse mucha pasta.
    Al final de todo esto lo que importa es la satisfacción de que has pasado bien haciendo lo que te gusta y es lo que vale... disfrutar y disfrutar haciendo fotos. Disfrutar sacando florecillas, rios y cascadas, paisajes de montaña, marinas etc. y si al final vendes una foto o ganas un concurso, mejor que mejor.. amortizas poco a poco lo que has gastado en tu equipo y a vivir que son tres dias.
    Besarkada bat eta animo!!!
    Luis

    ResponderEliminar
    Respuestas
    1. Kaixo Luis!!
      La anécdota que cuentas me suena. No ésa exactamente pero sí muy parecida. Enseñar fotos a amigos, familiares y comentar..."pero si son todas iguales" o "hacéis todos las mismas fotos"

      De ahí el querer innovar. Pero aunque esté muy trillado ya, creo que siempre quedará hueco para la fotografía íntima. Esa que no depende tanto de lo que hay delante de la cámara...
      Y para esto no hay que irse lejos.

      Como bien dices, nos queda DISFRUTAR con lo que tenemos. Nada más, nada menos.
      Besarkada bat!!

      Eliminar
  7. Hola a todos...

    A mi me gusta perderme por el monte con la camara, casi nunca me planteo nada y me dejo llevar según me apetezca....Yo hago fotos por que me gusta sin mas, por que me gusta salir al campo y por que me gusta "meterme" en el mundo de natura y conectar a través de ese cuadradito que es el visor...

    Luego me gusta enseñarlas y compartirlas pues son momentos especiales "que me piden compartirlos". Y claro, me gusta que gusten, como a todos, pero no es ese el objetivo....las hacia antes de los foros y las haria sin ellos tambien ahora....
    Cliches....pues si, cada vez somos mas con camara en mano y muchos foros....

    En el caso de la niebla, claro que estareis aburridos, pero cuando empezé a subir esas imagenes tiempos a.., imagenes de dias de "malisimas condiciones", se veian pocas....Asi que, si exploras "cosas nuevas", las publicas y gustan....pues ya sabes,

    En resumen, que yo hago fotos por que es una forma para mi de conectarme a Natura y expresarme....y las comparto porqué siento que lo bonito debe llegar a todo el mundo, y las presento a concursos por que uno tambien tiene su ego (mardito ego) y me gusta cuando suena la flauta.

    Salud y Luz !

    ResponderEliminar
    Respuestas
    1. Aupa Juan!!
      Completamente de acuerdo contigo. Aunque yo lo de la niebla más que un cliché lo veo como una necesidad técnica...
      Y creo que eres de los pocos de los que se puede decir que han creado un estilo.

      Me da que tú lo tienes muy claro. Yo todavía estoy bastante más verde... ;º)

      Un abrazo,

      PD: Tus fotos no son de las que se hacen "sin apenas esfuerzo"...

      Eliminar
  8. Uff, pues aquí falta la opinión jipi de un servidor :-)
    La verdad es que las fotos se hacen para ser enseñadas... aunque sea a uno mismo, con el paso del tiempo.
    Porque las fotos explican historias, aunque simplemente sean "tu propia historia". Creo que el ser humano está demasiado preocupado con la trascendencia de sus actos.
    No creo que exista apenas la originalidad... pero lo más importante, me importa un bledo.
    Es como decir: como la paella o el jamón ibérico le gusta a todo el mundo y es una vulgaridad, vamos a comer brotes de fresno y haya, que es más original...

    ¿Que hay 2000 fotos parecidas de Gorbea? Del Montseny? de Yosemite? Y qué?
    Que transmitan más o menos a los demás creo que queda en un segundo plano. Deben transmitir al autor, todo lo demás está bien, muy bien, ya que nos aporta prestigio, admiración, autoconfianza, pero nada más.

    Lo de ir más allá, publicar, vender... pues depende. Muchas de mis fotos (a tamaño grtande) las tengo bajo licencias libres, para que las use quien quiera... ¿Te imaginas a Homero o a Aristóteles preocupado por que alguien use sus historias para una peli, o su pensamiento... ?
    Aunque ahora estoy en trámites para alguna cosilla económica, la verdad es que me importa muy poco º-P
    Creo que nos pensamos "algo importante" con tanto internet, y accesibilidad, y repercusión mediática. Pero sólo somos un soplo insignificante en la Historia, y éso es algo que me parece valioso recordar cuando juzgamos este tipo de situaciones.
    Antes de internet ya se hacen miles de millones de fotos, se siguen haciendo, y se harán. Y yo haré todas las que pueda, originales y/o clásicas, vistas o inéditas, "puras" o retocadas...Éso sí. Siendo fiel a uno mismo en cada momento. Sin renunciar a las influencias, imposible por otro lado. Haré fotos por que en mi opinión las fotos en sí son un objetivo con valor en sí mismas, pero sobretodo, son una excusa.
    La mejor excusa que he tenido jamás para sentirme humano.
    Agur!

    ResponderEliminar
    Respuestas
    1. Aaahhh!!! Faltabas tú, hippilón!!! ;º)

      Es una gozada leeros a cada uno de vosotros con vuestros pensamientos y planteamientos. De verdad me parece muy enriquecedor.

      Es primordial darle la importancia que esto tiene realmente, que no es mucha. Pero nunca he pensado que seamos un simple soplo en la historia. Cada uno somos mucho a nuestra manera, aunque pasemos poco advertidos. Fotográficamente, bueno. Cada uno aportamos lo nuestro. Otros copian y pegan y se llevan la fama. Esto pasa en todo: música, pintura,...arte en general. Me voy por peteneras...

      En fin, me quedo con lo de que cuentan historias y es una forma además que tenemos de guardarlas y recordarlas. Y de CONTARLAS.
      Y sobre todo con que son excusas perfectas. Para mi también, Antonio.
      un abrazo,

      Agur!!

      Eliminar
  9. Pues en mi caso creo que voy en dirección contraria... No recuerdo porqué empezé en "esto" de la fotografia, pero si recuerdo los viajes que hicé de pequeñajo con mis padres por toda Europa en coche. Y recuerdo que siempre tenía la manía de hacer fotos en monumentos característicos con la menor gente posible, pues quería inmortalizar mi recuerdo así. LA historia que havía para conseguir esa foto.

    Ahora despúes de subir fotos en foros y demás... (Cierto que mi mujer me dice que són todas parecidas cuando le enseño alguna de vosotros) Cada vez valoro más la historia que hay detrás y que el colgarla en un foro sólo se admira la técnica o el momento haciendo que cada vez me guste menos compartirlas, pues al final se convierten en el "guetto" de la camarilla o amigotes.

    ResponderEliminar
    Respuestas
    1. Aupa Esteve!!
      Me encanta. Cada uno con nuestra historia... ;º)

      Muy cierto eso que comentas de los foros. Parece que tenemos esa tendencia, sí.
      Eskerrik asko por dejar tu granito.
      Un abrazo,

      Eliminar
  10. La segunda foto es preciosa, tiene una ambientación magnífica.
    Es evidente que a todos nos gusta que gusten nuestras fotos, es una forma de ver transmitido nuestros sentimientos "gráficos" a otra personas, pero para serte sincero yo hago fotografias para mi, como también es solamente para mi el disfrute que conlleva estar en esos parajes naturales en los que nos movemos. Muchas veces no sé si disfruto más haciendo fotos o admirando el entorno donde estoy. Y sinceramente cuando voy acompañado no lo hago tanto pues las experiencias son más intensas en solitario en mi opinión. Muchos fotográfos me han dicho que mis fotos son más o menos buenas, pero que nunca las podré presentar a un concurso por la técnica que uso y nunca tendré reconocimiento alguno. Siempre digo lo mismo: ¿y?. No hago fotos para presentarlas a concursos, las hago para disfrutar de mis experiencias en nuestra madre tierra y si tengo suerte, cuando no pueda mas que estar delante de una pantalla, recordar aquellos momentos únicos. Te lo digo de corazón, no te estoy mintiendo. Pero te diré que tampoco soy una rareza, conozco a varias personas de mi entorno que ni tan siquiera se mueven por foros, con unas fotos "top Class". Como también entiendo que hay muchas personas que de una forma u otra viven o quieren ganar dinero extra de la fotografía. De alguna forma deben vender sus obras y por lo tanto deben "adaptarse" al mercado potencial. Bajo mi punto de vista es totalmente lógico esa forma de actuar, lo que por otra parte tampoco resta mérito alguno a sus obras ni a sus personas. Un saludo

    ResponderEliminar
    Respuestas
    1. Aupa José!!
      Yo también soy de los que prefieren ir sólo para poder "intimar" más con el paisaje. Si voy en compañía prefiero "perderme" un poco aunque sea poco cortés y quede un poco mal...

      Hay concursos prestigiosos donde se admiten retoques en algunas categorías. Y me parece lo más lógico por otra parte. Sin ir más lejos en Montphoto existe esa posibilidad.

      Lo de ganar dinero...hombre, hay que reconocer que esta afición es jodidamente cara, por lo menos hasta que completas el equipo. Poder amortizar parte de él nunca viene mal.
      Yo no fotografío para vender, pero es otra forma de que la gente valore tu obra. Así lo veo yo por lo menos.

      Por otra parte creo que fotografiar para vender, cuando no vives de ello, puede ser un auténtico suicidio artístico.

      Un abrazo José,

      Agur!!

      Eliminar
  11. Pues iba a escribir largo rato pero lo cierto es que Antonio me ahorró todo el trabajo, no puedo estar más de acuerdo... en casi todo.
    Llevo en esto unos cuantos años y he visto de todo, o casi. Tengo muy claro eso de que nos creemos algo importante, transcendente y muy, muy, creativo cuando la realidad es que seguimos siendo niños intercambiando cromos en el patio del colegio, solo que ahora los cromos son fotografías y el foro de intercambio es la red en lugar del patio colegial... En cuanto a la creatividad, bueno, todos podemos tener un chispazo de genialidad, sin embargo, creo que aquello de "nihil novum sub solem" sigue tan vigente como el día en que se formuló la frasecita... Hace ya unos treinta años tuve la oportunidad de conocer a Eustaquio Rodríguez, ya octogenario, y visionar a placer gran parte de su ingente archivo fotográfico, flipante oye, y ojo, caras placas 9X12 tiradas con una cámara de banco óptico y objetivos fijos, por supuesto, el archivo procedía fundamentalmente de la provincia de Burgos y aún recuerdo las tomas de riberas flanqueadas por álamos otoñados y diluidos en niebla o las tomas del hayedo de Carrales también envueltos de ese meteoro, o los grandes espacios de Las Loras... creo que aún a día de hoy no he visto nada semejante... en calidad, sensibilidad y transmisión : era como estar viendo Ansel Adams en colorines... El otro día le comentaba a no se quien en un foro, a vueltas con Otzarreta, que conozco una pared dónde cuelga la famosa haya, en formato cuadrado, pues se hizo con una Hassel, desde hace más de veinticinco años...., clavada, solo que con las raíces menos socavadas (también conozco la "gracia" que le hizo a su autor la repentina fama del haya, los hayedos y la moda de visitarlos... pero eso es otro debate...) En fin, son solo dos ejemplos de que casi todo está inventado, y si algún día, alguno tenemos la genialidad esa que decía arriba y reinventamos algo..., esto durará dos días y terminará por empachar, vease el "ejemplo Dragan", entre otros muchos.
    Pero todo esto no quita que todos recorramos el camino, espinoso o no, eso si, teniendo muy presente qué cosas son realmente importantes en esta vida, y que el placer a menudo no está en el destino sino en el transito. Personalmente lo que más valoro de mis fotos, casi lo único, es que en el momento del disparo yo estuve detrás de la cámara, en ese preciso instante, y que además del click escuche el agua, olí el aire, vi al pájaro, sentí el viento...

    Nos vemos cambiando cromos,
    un saludo

    ResponderEliminar
    Respuestas
    1. Kaixo Oscar!!
      Por supuesto y sin ninguna duda (malo el que la tenga) que lo importante es el camino.
      Pero de momento me niego a no explorar. Aunque a veces tenga menos imaginación que un gato de porcelana, otras me veo con ganas de probar. Esas veces casi nunca sale nada nuevo, pero es un paso más.

      Casi todo está inventado sí. Pero eso no es excusa.
      Me ha echo gracia lo de los cromos. Pero personalmente alguna de mis fotos la valoro mucho más que el más difícil de los cromos. Aunque suene raro son un pedacito de mí.

      Un abrazo Oscar,

      PD: Gracias de verdad por dar vuestra sincera opinión.

      Eliminar
  12. Aupa Urtzi!!!!

    Nik, aurreko guztia irakurri eta gero, ezer gutxi daukat esateko.

    Argazkilaritza munduan orain dela 4 urte hasi nintzen, eta ez neukan nondik ikasi, beraz, lagun batek foroei buruz hitzegin zidan. Ez dakit hor goian komentatzen den kasua Jep-i buruz den edo zer, baina ni ere horrela sentitzen naiz. Nire argazkiak ez doaz teknikatik harago, zeren eta oraindik hori ikastekotan nago. Pixka bat gehiago ikasteko, eta ikusten diren argazkietaz influentziarik ez jasotzeko, toki berriak bilatzen aritzen naiz (ez beti), teknikan oinarriturik baina argazki berriak (gutxiago ikusiak) ateratzeko. Hortik aurrera sentsazioak daude, eta hauei buruz norberak ikusi beharra dauka sentsazio hori beragan edo besteengan sortu nahi duen. Denengan baldin bada are eta hobe.

    Nik, sarrera batzuk aurrerago, esan nizun zure argazki mota, bide berri bat sortzen ari den argazkilaritza dela. Somatzen dudanez, jendearengan oso gustoko da gainera, eta ziur naiz (ia), gauez elurretan flasharekin argiztaturiko argazkiak laister hasiko direla ugaritzen foroetan. Eta horrela da. Argazki bat gustoko duzunean, zu ere hori egiteko gai zarela demostratu beharrean sentitzen zara; eta gero Urtzi Vera-rekin konparatzen. Eta hori auto-engañu bat da. Urtzi Vera-k dauka meritua, meritu osoa, eta hori "Engendro" argazkian ikusten da (argazki hori ikusteko gaitasunean). Edo azkenaldian igotzen ari zaren lanetan (aurrez pentsaturiko lan izugarrian).

    Ederra litzake horrelako berritasun baten sortzaile izatea, baina momentuz teknikan inbertitu beharra daukat. Niri gertatutako kasu bat kontatzera noa (eta ez da etxera heldu eta argazki gehienak berdinak dirudite entzutearena, denoi gertatu zaigu eta).

    Asteburu hontan txoko berri batean izan naiz, eta euri eta behelaino planean gindoazen (badirudi, basoan argazkiak ateratzeko kondizioak horiek direla, eta bestela ez dagoela zer eginik). Txokora heltzean, behelainorik ez zegoela eta... patroia hautsi zitzaidan hasiera batean :(. Eta gero esan nuen: ze behelaino eta ze demontre!!! Txokoa horrela dago polit eta horrela aterako dut. Agian, behelainoarekin ez nuen azken blog-eko sarrerak barreneko berdeetan daukan argia jasoko, baina ateratako argazkiak, gehiago ohituak gauden behelainodun basoen antzekoak izango ziren (hobeak?). Baina argi geratu zitzaidan, ikusten jakin ezkero, behelaino gabeko basoak ere existitzen direla!!

    Gaur egun oso oso zaila den arren, ea hurrengo batean ikuspegi berri batekin natorren ;-)

    Zuk horrela jarraitu, zure lanak benetan dira lanak eta!!!

    ResponderEliminar
    Respuestas
    1. Iker, mila esker!!
      Zure hitzek beti pozten naute eta benetan nagoen baino leku "altuago" patera eraman ere.
      Ez naiz hain ona, benetan. Burugogor xamarra bai, ordea. Ideia bat buruan sartu ta...bere atzetik!!!

      Hala ere bultzakada psikologiko hauek beti eskertzekoak dira. Eskerrik asko!!

      Eta bai, batzutan buruan gogorregi sartuta daukagun argazki baten atzetik joateagatik beste batzuk galtzen ditugu. Lainoa joan eta argazki barik etxera?? Zuk esan duzun moduan berdeak ez lirateke horren politak izango lainoakaz...

      Besarkada bat!!

      Eliminar
  13. Oñe Iker....podias poner un traductor simultaneo...jejejeje, casi me entero de algo.

    Pues seguramente esta todo inventado desde hace mucho....Y al final tengo la impresión de que cualquier actividad la convertimos en competición, vuelve el "mardito ego", y se emponzoña todo...

    Ademas, lo que vale para uno, no tiene porqué ser norma para otros....

    Y si, cada uno recorre "su camino", siguiendo sus propias pautas y etapas...y será tan bueno como cualquiera siempre que no se dañe a los demas....

    Salud y Luz !

    ResponderEliminar
    Respuestas
    1. Pos sí, Juan.

      Aunque por otra parte es normal que queramos que nuestras fotos sean las que más se vean. No por ser las "más" sino por que se vean mucho.

      Y luego está el marrrdito ego...

      Un saludo Juan,

      Agur!!

      Eliminar
  14. No me entiendas mal con lo de los cromos Urtzi, por supuesto que tus fotos las valoro como exquisitos pedacitos de ti (y las de todos), con gran y sincera admiración además, yo y todos los que pasemos por aquí, supongo..., me refería más bien a cómo se ve esto desde fuera, lejos del círculo de la fotografía..., y a cómo se valoran todos estos esfuerzos... Qué se puede esperar de una cultura/país donde se nos murió Gabriel Celaya en la indigencia??, imagina en que lugar queda la fotografía cuando... "con ese pedazo de cámara cualquiera"...

    Saludos

    ResponderEliminar
    Respuestas
    1. Aupa Oscar!!
      Ya me parecía a mi... creo que te había entendido mal, sí.
      Entiendo tu postura. Lo de este país no tiene solución.

      Agur!!

      Eliminar
  15. Aupa Urtzi!! Muy buenas reflexiones, las dos fotografías que has puesto me gustan bastante, enhorabuena por tu trabajo y es un placer ver tu versión de esto y los opiniones de otros fotógrafos de los que también me gusta su trabajo. En cuanto a mi me considero un aficionado a la fotografía que le queda mucho por aprender, por probar y por practicar, lo de practicar sobre todo porque de momento solo he podido experimentar con cámaras compactas en los cinco años que llevo aficionado a la fotografía. Yo sinceramente hago lo que me gusta, está claro que lo que me gusta está muy influenciado también por las fotos que me atraen de otros, pero yo hasta los dos años de estar haciendo fotos no tenía internet y estaba poco influenciado, pero no tenía ni idea de fotografía ni de los aspectos importantes para crear un buen diseño visual, aunque me gustara el arte y conociera algo de él, no tenía ni idea sobre composición por ejemplo, después al tener internet, el aprendizaje fue mucho más rápido, pero con el inconveniente de las influencias que generan las imágenes que nos impactan, también está claro que nos gusta enseñar fotos a los demás y que a mi como no también me gusta esto, pero siempre nos gusta también tratar de que se parezcan lo menos posible a "las fotografías normales" y dar nuestra propia visión de ese sitio, ese sujeto, esa idea, etc. Y está claro que hacer algo nuevo es extremadamente complicado, porque hay mucho hecho ya y aunque nos creamos que hemos hecho algo nuevo, es algo nuevo para nosotros mismos, pero normalmente al final acabamos descubriendo que ya se había echo y que a lo mejor nos ha influenciado sin ni siquiera darnos cuenta de ello.
    Espero aportar algo con mi opinión.
    Agur.

    ResponderEliminar
  16. Otro detalle que se me ha olvidado mencionar es que para mi mientras no vivas de ello, lo más importante es hacer lo que te gusta a ti, no lo que le gusta a los demás, hoy precisamente he visto el capitulo de los simpson en el que un convicto artista hace un pedazo de dibujo en el colegio, y el Esquiner le hace hacer una basura de dibujo, al leer estas reflexiones me ha recordado a ese detalle.
    Agur

    ResponderEliminar
  17. Bueno, pues después de reirme un rato, considero que en la fotografía, como en cualquier otra rama artística, supongo que se trata de alterar en cierta manera la sensibilidad del espectador. Lo que está claro es que viendo tus fotos, resulta muy fácil trasladarse a esos bosques húmedos, llenos de vida... Creo que eso es bueno, no? Al menos los publicistas cobran una pasta por conseguir que la gente anhele lo que muestran. Y en tu caso, dan buenas ganas de darse un volteo por el Gorbeia este, jjjjj
    Concretando. Y teniendo en cuenta que mi opinión está más basada en sensaciones que en técnica (porque la desconozco, juas), tu primera foto me gusta mucho. Porque la mayoría de fotos de bosque están hechas dando prioridad al suelo, que lógicamente es donde está lo interesante, pero esta visión digamos más superior, le da un aire menos claustrofóbico .. como si pudieras controlar ese trocito de bosque , hasta donde alcanza la vista...
    Enhorabuena una vez más.

    ResponderEliminar
  18. HA SIDO UN PLACER PARA LOS SENTIDOS PERDERME POR TU WEB. UN ABRAZO

    ResponderEliminar